پرونده های مشهور ناپدید شدن در مثلث برمودا
« مثلث برمودا » که آن را « مثلث شیطان » نیز نامیده اند ، منطقه ای با وسعت تقریبی ۲/۱ میلیون کیلومتر مربع از پهنه آب های اقیانوس اطلس است که از نظر جغرافیایی در محدوده تقریبی خطوط فرضی از ملبورن در فلوریدا به برمودا و سپس پورتوریکو و دوباره به ملبورن قرار دارد.
شهرت فراوان و اسرار آمیز این بخش از جهان مربوط به موارد متعددی از ناپدید شدن انواع شناورهای دریایی ، وسایط نقلیه هوایی و گاه پرسنل و خدمه آنها بوده است.
از اواسط قرن بیستم میلادی به این سو و با وقوع حادثه موسوم به « پرواز ۱۹ » که ضمن آن پنج فروند هواپیمای نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بی هیچ رد و اثری از آنها در این منطقه ناپدید شدند، حوادث این بخش از کره زمین به شدّت توجه رسانه ها و عموم مردم جهان را به خود جلب کرد.
گهگاه چنین عنوان شده است که منطقه موسوم به مثلث برمودا ، محل تکوین مجموعه ای از رویداد های فرا طبیعی و بی توضیح است و جایی است که در آن قوانین متعارف فیزیک می توانند مختل و دگرگون شوند .
گزینش شکل مثلث برای این منطقه و نام گذاری آن به این نام از سال های دهه ۱۹۴۰ میلادی و توسط روزنامه نگاران آغاز شد . افسانه مثلث برمودا بلافاصله پس از آن شهرت یافت که پنج هواپیمای نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در روز پنجم دسامبر ۱۹۴۵ در این منطقه ناپدید شدند
دو مورد از پرونده های مشهور
در بررسی وقایع مثلث برمودا نخستین سؤالی که به ذهن می رسد این است که اصولا شهرت منطقه از کجا آغاز شده و تاکنون چند حادثه در آن به ثبت رسیده است ؟
گرچه عده ای اعتقاد دارند که سابقه تاریخی وقایع این بخش از جهان به گذشته های دور ، حتی زمان کاشفان بزرگ قاره جدید و خود کلمب می رسد ، ولی واقعیت این است که گزینش شکل مثلث برای این منطقه و نام گذاری آن به این نام از سال های دهه ۱۹۴۰ میلادی و توسط روزنامه نگاران آغاز شد.
افسانه مثلث برمودا بلافاصله پس از آن شهرت یافت که پنج هواپیمای نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از نوع اونجرتورپدو در روز پنجم دسامبر ۱۹۴۵ در این منطقه ناپدید شد ند.
این اسکادران هوایی در پروازی آموزشی موسوم به « پرواز ۱۹ » پایگاه فورت لادرلیل در فلوریدا را به قصد انجام یک ماموریت هدف یابی در فراسوی ساحل ترک کردند.
آنان پس از پرواز از روی باند ، گروهی هم پرواز تشکیل دادند ولی به گونه ای غیر قابل توجیه در تشخیص محیط پیرامون خود با مشکل مواجه شدند.
فرمانده اسکادران ، ستوان « چارلز تیلور » به کمک رادیو با پایگاه تماس برقرار کرد و گفت : « ظاهرا ما گم شده ایم …… همه چیز غیر عادی و عجیب و غریب است …. نمی توانیم به هیچ جهتی اطمینان کنیم …. حتی دریا هم آن طوری که باید باشد ، به نظر نمی رسد . »
قطعات مغشوشی که از مکالمات میان خدمه دریافت شد ، نشان داد که کارکرد دستگاه های جهت یابی مختل شده است ، بادهایی در ارتفاع زیاد وزیدن گرفته اند و سوخت هواپیما ها در شرف اتمام است.
پس از ناپدید شدن هواپیماها ، علی رغم جست و جوی پر حجم و پی گیر توسط حدود یکصد شناور و چندین زیر دریایی ، هیچ گاه اثری از لاشه هواپیماها و خدمه به دست نیامد.
مورد مشهور دیگر ناپدید شدن یک هواپیمای مسافر بری چهار موتوره از نوع tudor iv به نام استار تایگر است که در ساعات پیش از طلوع روز ۳۱ ژانویه سال ۱۹۴۸ روی داد . این هواپیما با خلبانی کاپیتان « بی . دبلیو . مک میلان » بیست و نه مسافر و خدمه را از لندن به هاوانا می برد.
آخرین ایستگاه سوخت گیری هواپیما سانتاماریا در جزایر آزور بود . خلبان مک میلان در حال نزدیک شدن به برمودا با فرودگاه کایندلی فیلد تماس عادی برقرار کرد. اینجا ایستگاه بعدی سوخت گیری هواپیما بود.
او برای تنظیم سامانه ناوبری هواپیما و اطمینان از این که به حرکت در مسیر درست ادامه خواهد داد ، تقاضای حمایت رادیویی کرد . به این ترتیب مشخص شد که هواپیما اندکی از مسیر اصلی منحرف شده است و این انحراف جزئی اصلاح شد.
پس از آن در حالی که استار تایگر تنها کمتر از دو ساعت با محل بعدی فرود فاصله داشت ، مک میلان ساعت تقریبی فرود را با توجه به بادهای قدرتمند مخالف با یک ساعت تأخیر ، ۵ صبح اعلام کرد . دیگر هیچ پیامی از هواپیما نرسید.
پس از آن که هواپیما وارد فرودگاه نشد ، با تکیه بر گزارش های دقیق از آخرین موقعیت هواپیما، عملیات نجات را آغاز کردند ولی هرگز اثری از آن به دست نیامد .
با توجه به شرایط موجود هیچ دلیلی برای اینکه هواپیما در آب سقوط کرده باشد وجود نداشت. پایداری شرایط آب و هوایی، عدم وجود هیچ گونه جوی که بتواند به هواپیما آسیب جدی برساند و عدم وجود توفان های الکتریکی، مسئله را غامض تر کرد.
به علاوه، هواپیما در مسیری اصلاح شده و درست پیش می رفت و حتی اگر اصلاح جزئی آخر را نیز انجام نمی داد، با حداکثر ۶۰ کیلومتر اختلاف فاصله به جزیره می رسید که در این صورت نیز خلبان می توانست محل فرود را ببیند و مسیر را به سمت آن تغییر دهد.
وجود سوخت اضافی مسئله کمبود سوخت را منتفی می ساخت و با مجهز بودن هواپیما به چهار موتور مجزا، این امکان وجود داشت که حتی در صورت خرابی یک یا دو موتور ، باز هم به سلامت فرود بیاید.
این که در مسافتی در حدود ۲ ساعت پرواز ، سه موتور با هم از کار بیفتند ، امری ناممکن تلقی شد.
در نبود هر گونه علت قانع کننده و منطقی ، هیئت پژوهش سقوط، حکم نهایی را این گونه صادر کرد : « آنچه در این مورد به وقوع پیوسته است هرگز شناخته نخواهد شد و سرنوشت استار تایگر لزوما در چارچوب اسرار لاینحل باقی خواهد ماند . »
