بلایی که هوش مصنوعی سر ما خواهد آورد!
من از سال ۲۰۳۰ با شما صحبت میکنم، هوش مصنوعی اونقدر پیشرفت کرده که دیگه نمیشه فهمید چیزی که میبینی از جنس واقعیته یا فقط سایه ای دقیق و بی نقص از واقعیت؟
چهره ها سرد و بی روح شدن. دیگه کسی اخبار نگاه نمیکنه، چون نمیدونه خبرنگاری که وسط سیل گزارش میده واقعا اونجاست و سیل واقعیه؟ یا نه؟
آیا مردمی که باهاشون مصاحبه میشه واقعا نفس میکشن یا فقط چند میلیارد پیکسل هستن؟
حتی تصاویر اعتراضات و جنگ ها هیچ تاثیری روی مردم نمیذارن، چون اعتمادی بهش ندارن.
مردم دیگه سینما نمیرن و فیلم هم نگاه نمیکنن؟
چرا باید احساس واقعیشون رو خرج بازیگری کنن که واقعی نیست؟
حتی ویدیوکال که قبلا یه ارتباط گرم و صمیمی بود دیگه انجام نمیشه، چون مردم میترسن با یه نسخه ساختگی از عزیزانشون روبرو بشن و هدف کلاهبرداری قرار بگیرن.
مردم تنهاتر از همیشه ان.
هوش مصنوعی کارها رو آسون کرد، زیباییِ بی نقص و داستان های بی نهایت بهمون داد اما در عوضش، روح ما رو گرفت. اون از ما، ماشین هایی تنها و سرد و بی روح ساخت. مثل خودش.
حالا شب ها از پنجره به ستاره ها خیره میشیم چون اونا هنوز واقعی ان و برای روزهایی که اعتماد، مثل نفس کشیدن ساده بود، اشک میریزیم.
نویسنده: ایمان صدیقی (امیا)
