آدمای خطرناک رو از چهرشون بشناس!
میدونستی چهره آدما بهت نشون میده چجور آدمی هستن؟ امروز درمورد علم تشخیص چهره های خطرناک صحبت میکنیم.
چند وقت پیش، جمله ای داخل اینستاگرام دیدم که منو به فکر فرو برد.
اینکه بالا رفتن سن باعث میشه نوشته های روزنامه رو از نزدیک نمیبینی ولی آدم احمق و به درد نخور رو از دور تشخیص میدی.
این جمله واقعا درسته و توانایی هستش که با بالا رفتن سن و تجربه اتفاق میافته.
اما معمولا افرادی که سن پایینی دارن این موضوع رو درک نمیکنن.
اونا بارها به افراد مختلف اعتماد میکنن و آسیب میبینن.
اما اکثرا وقتی سنشون بالاتر رفت به محض روبرو شدن با آدم های مختلف متوجه میشن که اون آدم راستگوییه یا نه؟ قابل اعتماده یا نه؟ حسوده یا نه؟ و خیلی از ویژگی های دیگه.
اگه بیشتر میخوای در این زمینه بدونی با من تا انتهای ویدیو همراه باش.
درود بر شما، امیا هستم. و امروز میخوایم راجع به موضوعی صحبت کنیم که دقیق مشخص نیست در دنیای مادی قرار میگیره یا ماوراء.
اینکه به محض دیدن آدما بتونی به ذاتشون پی ببری بسیار حساس و پیچیدس. چون مرز باریکی بین برداشت شهودی و قضاوت ناعادلانه وجود داره.
توجه داشته باشین که ما راجع به قضاوت از روی ظاهر صحبت نمیکنیم.
به عنوان مثال من از چهره چندتا از سلبریتی های مشهور، انرژی خوبی نمیگرفتم و حس میکردم قابل اعتماد نیستن.
بعد از مدتی مشخص شد که در کارهای خلاف و غیراخلاقی دست داشتن و بخش زیادی از ثروتشون رو از راه غیرقانونی و کلاهبرداری به دست آورده بودن.
در چند سال اخیر به مرور این توانایی در من بیشتر شده اما این توانایی رو زمانیکه نوجوان بودم نداشتم و اون زمان به خیلی ها اعتماد میکردم.
طوری که بعدا وقتی ماجرا رو دوباره برای خودم یادآوری کردم به این نتیجه رسیدم که کاملا مشخص بود اون افراد، قابل اعتماد نیستن. حقه بازی و بی صداقتی در چهرشون کاملا مشخص بود.
باید بدونین که دانشمندا در این خصوص اظهار نظر یکسانی ندارن.
بعضی هاشون این موضوع رو غیر علمی و اشتباه میدونن اما بعضی هاشون میگن درسته و دلیل علمی داره.
دسته دوم، تکامل رو به عنوان علت در نظر میگیرن.
اونا میگن انسان ها طی هزاران سال، مجبور بودن به صورت شهودی چهره بقیه رو در همون نگاه اول تحلیل کنن تا خطر رو فورا تشخیص بدن.
در دنیای امروز، همه چیز توسط قوانین تنظیم شده و باعث ایجاد نوعی امنیت در زندگی ها شده اما در گذشته های دور همه چیز فرق میکرد.
اعضای یک قبیله ممکن بود در طبیعت با فرد غریبه ای روبرو بشن که مشخص نبود چه انگیزه ای داره.
آیا خطرناکه و قراره بهشون حمله کنه؟ یا اینکه قراره دوستشون باشه؟
برای همین برداشت شهودی از روی چهره اهمیت داشت.
این توانایی نسل در نسل تمرین و تقویت شد و الان در ما وجود داره. اما برای فعال کردنش به تجربه نیاز داریم.
نکات و مثال های واقعی:
وقتی راجع به این توانایی صحبت میکنیم باید حواستون باشه که درمورد یک سری ویژگی های ظاهری مثل زیبایی یا زشتی صحبت نمیکنیم.
منظور ما این نیست که مثلا اگه کسی زشت بود آدم بدیه یا هرکی خوشگل بود بدجنسه.
مثلا جیم جونز در زمان خودش آدم بسیار جذاب و خوش تیپی بود. اما فرد بسیار خطرناکی بود.
اون مریدانش رو به سرزمینی برد، اونجا به گروگان گرفت و بعد اونا رو وادار کرد تا بزرگ ترین خودکشی دست جمعی تاریخ رو انجام بدن.
با اینکه ظاهرا چهره اون مشکلی نداشت اما من وقتی به چهرش نگاه میکنم انرژی منفی و خطر رو حس میکنم.
شما هم چند لحظه به چهرش توجه کنین و بگین که آیا با من هم نظر هستین یا نه؟
مورد بعدی چارلز منسونه که قاتل زنجیره ای و بنیان گذار فرقه خطرناکی بود.
من فکر میکنم اونقدر آدم پلیدی بود که حتی چهره ش هم شیطانی شده بود و هدف راحتی برای تشخیص از روی چهره هستش.
اگرچه این موضوع از سمت دانشمندا زیاد جدی گرفته نمیشه و میگن دقیق نیست اما از سمت کارآگاهان، بازپرسان و قاضی ها جدی گرفته میشه.
اونا برحسب تجربه، آدم های درست رو از نادرست و گناهکار و از بی گناه تا حد قابل توجهی تشخیص میدن و سعی میکنن از شهود خودشون استفاده کنن.
پس این توانایی نه تنها وجود داره، بلکه کارایی نسبتا خوبی هم داره.
زبان بدن هم در کنار شهود میتونه به کار بیاد که قبلا در دو ویدیو بهش پرداختم.
در اون آموزش ها توضیح دادم که اگه افراد، رفتاری رو انجام دادن نشونه چیه؟ مثلا بالا انداختن ابرو، نگاه به پایین، خنده کج و چیزهایی از این قبیل.
پس رفتارهای بدن افراد هم میتونه افکار و نیت درونی اونا رو بازگو کنه و باید جدی گرفته بشه.
برای استفاده از این توانایی نباید به پیش فرض های ذهنی توجه داشت. پیش فرض ها معمولا اشتباه هستن و موجب قضاوت نادرست میشن.
مثلا اینکه یه نفر لباس های شیک و برند نمیپوشه پس فقیره، یه پیش فرض القا شده توسط جامعه س که خیلی اوقات اشتباه از کار در میاد.
یا هرکسی لباس کهنه و تکراری بپوشه پس مادی گرا نیست و معنویه، اینم خیلی اوقات توسط مسئولین مورد سواستفاده قرار میگیره.
مغز ما عاشق اینه که سریعا همه چیزو تحلیل و دسته بندی کنه.
بنابراین در چند ثانیه، درباره آدمی که میبینیم قضاوت میکنیم.
این سیستم دفاعی مغزه که از دوران غارنشینی تا به امروز همراه ما مونده و تقویت شده.
اما معمولا تا قبل از سن ۳۰ سالگی، این توانایی ضعیفه و به مرور و با افزایش سن، قوی تر میشه.
البته از بین افراد شیاد و کلاهبردار دیدم که حتی طرفدارانی فریب خورده از سنین بالا هم داشتن.
پس، افزایش سن تضمین نمیکنه که فرد حتما بتونه آدمها رو از روی قیافشون بشناسه.
تاحالا شده از کسی بدتون بیاد فقط به خاطر اینکه قیافش به دلتون ننشسته باشه؟
اما بعدا فهمیدین چقدر اشتباه کردین؟ پس نباید تو این کار عجله کنین.
به ظواهر نباید توجه کنین و هدف قضاوت کردن نیست. به قول معروف یک کتاب رو از روی جلدش نمیشه قضاوت کرد.
امیدوارم متوجه تفاوت این مبحث یعنی علم تشخیص چهره با قضاوت کردن افراد از روی ظاهر شده باشین و باهم قاطیشون نکنین.
اینکه این توانایی چطور کار میکنه، در هاله ای از ابهامه اما هرچه هست با افزایش تجربه ارتباط مستقیم داره و معمولا کسانی که باتجربه تر باشن تشخیص درست تری در همون نگاه اول دارن.
ازتون میخوام یک بار دیگه به چهره افراد معروف حتی اونایی که قبولشون دارین نگاه کنین و ببینین که آیا حس صداقت و قابل اعتماد بودن ازشون دریافت میکنین یا نه.
اما فراموش نکنین که شرط موفقیت در این کار، بی طرفیست. بنابراین برای لحظه ای باید بتونین بی طرف باشین.
فعلا خدا نگهدار همگی
